„Kao plodove te potrage po regionima noći, u Ligotijevoj beležnici nalazimo bizaran spoj kvazibudističkih moraliteta, filozofskih parabola, pesama u prozi i kondenzovanih horor priča, odnosno minijatura koje bi manje maštoviti, a komercijalnije nastrojeni, naduvali do razmera više desetina, ako ne i stotina stranica. Kod našeg pisara tame ti dragulji otrgnuti su od noći, od sna, od nesanice, ili od neodredive hipnagogičke međuzone između sna i jave, kao da su nabrzinu nažvrljani na stranicama dnevnika noći pre nego što iščile pred prodorom svetlosti i razuma. A opet, ovi dragulji ipak nisu nažvrljani, već su ispisani pažljivo izgrađenim, poetičnim stilom kojeg se ni Po ne bi postideo. Istina, čitaocu željnom zapleta i priče neki od ovih fragmenata mogu delovati frustrirajuće nedovršeni, nejasni, zbunjujući – upravo kao što to snovi najčešće i jesu. A Ligoti je uradio veliki podvig prenevši jezik snova u žanrovski intoniranu, ali žanr-nadrastajuću prozo-poeziju.“

– Dejan Ognjanović